کوه برومو در جاوه شرقی اندونزی – آتش فشانی که غذا می خورد!

کوه برومو |عکس+موقعیت مکانی

کوه برومو اندونزی در مکانی قرار دارد که تنها با ۴ ساعت رانندگی از Surabaya می توان به آن رسید. سورابایا پایتخت جاوه شرقی، بخشی از پارک ملی Bromo Tengger Semeru است که مساحت ۸۰۰ کیلومتر مربع را پوشش می‌دهد. در حالی که ممکن است در مقایسه با سایر آتشفشان‌های اندونزی، برومو کوچک به نظر برسد،  اما این کوه باشکوه با مناظر تماشایی و چشمگیری که دارد بازدیدکنندگان را ناامید نخواهد کرد. کوه برومو با ۲۳۹۲ متر ارتفاع در میان بلندترین کوه های اندونزی نیست، اما زیبایی خیره کننده آن در محیطی باورنکردنی همه را شگفت زده می کند.

کوه Penanjakan (2770 متر بالاتر از سطح دریا) ۲٫۵ ساعت از Malang فاصله دارد. بازدیدکنندگان از سراسر جهان برای دیدن طلوع خورشید بر فراز کوه برومو می آیند. از این ویو، چشم انداز باشکوه خواهد بود. تنها چیزی که شما می‌شنوید صدای کلیک دوربین‌هاست، بازدیدکنندگانی که  امیدوارند صحنه‌ی باورنکردنی کوه برومو را به همراه کوه سمرو و خورشید درخشان که به سرعت در آسمان طلوع می‌کند، ثبت کنند.

منظره وهم انگیز پیش روی بازدیدکنندگان افسانه ها و اسطوره های بی شماری را در خود جای داده است. کوه برومو برای مردم تنگر که معتقدند این مکان جایی بود که شاهزاده ای شجاع جان خود را فدای خانواده اش کرد، اهمیت خاصی دارد. سالی یک بار در طول جشنواره سالانه کاسادا، مردم سبزیجات، مرغ و پول به دهانه آتشفشان می ریزند، تا از خدایان دلجویی کنند.

چگونه می توان به این آتش فشان رسید؟

برای رسیدن به کوه برومو، شما می توانید به فرودگاه بین المللی Juanda در سورابایا پرواز داشته باشید. پروازهای مستقیم به سورابایا از سنگاپور، کوالالامپور، هنگ کنگ، جاکارتا و بالی وجود دارد. از آنجا، با رانندگی در مسیر Surabaya-Pasuruan-Wonokitri-Mt Bromo، سفر خود را تا کوه برومو ادامه دهید. سفر شما ۲ تا ۳ ساعت طول خواهد کشید. بهترین کار این است که از ساعت ۲۳:۰۰ تا ۲۴:۰۰ سورابایا را ترک کنید تا به موقع به طلوع آفتاب برسید. یا می توانید شب را در یکی از هتل های Prigen، Tretes بمانید تا مطمئن شوید که قبل از طلوع خورشید در لبه دهانه قرار دارید.  اسب های پونی می توانند شما را از دریای شنی تا پایین پله های شیب داری که به دهانه آتشفشان منتهی می شوند ببرند.

مراسم یادنیا کاسادا در کوه برومو :

کوه برومو در پارک ملی Bromo Tengger-Semeru در جاوه شرقی یکی دیگر از مقاصد گردشگری محبوب و بین‌المللی اندونزی است و یکی از پربازدیدترین جاذبه‌های جاوه شرقی هم می باشد. این کوه آتشفشانی منحصربفرد، منظره پانورامایی باشکوه و فضایی عرفانی  دارد که شبیه هیچ کوه دیگری نیست. با ابری از دود که از دهانه آن بلند می شود و سطح ناهمواری که دارد، عکس های کوه برومو  را می توانید بر روی مجلات، روزنامه ها، وب سایت های مسافرتی، کارت پستال ها و بروشورها را در سراسر کشور و فراتر از آن ببینید. اخیراً، CNN GO کوه برومو را به عنوان یکی از ۵۰ عجایب طبیعی خود فهرست کرده است.

طلوع و غروب خورشید برومو به صورت ویژه ای شگفت انگیز است و بازدیدکنندگان  را از سراسر جهان جذب می کند تا مسیرهای سنگی آن را طی کنند و در درخشش به ظاهر بی پایان آن غرق شوند. کوه برومو تا ارتفاع ۲۳۹۲ متری از سطح دریا اوج گرفته و در شبکه‌ای از دره‌ها و در میان دشتی وسیع به نام «دریای شن» قرار دارد.

جدای از شکوه بیرونی کوه برومو، جذابیت این کوه در فرهنگ آن نیز وجود دارد. یادنیا کاسادا جشنواره ای است که چهاردهمین روز از ماه کاسادا در تقویم قمری سنتی هندو برگزار می شود. این مراسم برای بزرگداشت Sang HyangWidhi, خدای متعال، Roro Anteng ، دختر پادشاه Majapahit، و Joko Seger، پسر Brahmana است.

• Yadnya Kasada :

Yadnya Kasada توسط مردمی که در مناطق کوهستانی جاوه شرقی هستند برپا می شود. آنها از نوادگان شاهزادگان قرن سیزدهم و پادشاهی Majapahit هستند که در ارتفاعات کوه برومو زندگی می کنند. اگرچه اکثر مردم جاوه به اسلام گرویده اند، این جامعه منحصر به فرد هنوز از دوران باستان ماجاپاهیت تا امروز به اعتقادات خود چسبده اند. مانند هندوهای بالی،، مردم تنگر هم ایدا سانگ هیانگ ویدی واسا، خدای قادر متعال را همراه با خدایان Trimurti ، Siwa، Brahma و Visnu با  تاثیراتی اضافه شده از روح گرایی و ​​بودیسم ماهایانا می پرستند.

• مراسم دعا برای دریافت برکت از سمت خدایان :

یک ماه قبل از روز یادنیا کاسادا، مردم تنگر از دهکده‌های کوهستانی اطراف در سراسر منطقه در معبد لوهور پوتن در دامنه کوه برومو جمع می‌شوند. یکی از ویژگی‌های مشخصی که معبد لوهور پوتن را از سایر معابد هندو در اندونزی متمایز می‌کند این است که از سنگ‌های سیاه طبیعی آتشفشان‌های مجاور ساخته شده، در حالی که معابد بالی معمولاً از آجر قرمز ساخته می‌شوند. این مراسم در معبد، دعایی برای دریافت برکت از خدایان است و اغلب تا شب طول می کشد.

وقتی روز یادنیا کاسادا فرا می رسد، جمعیتی که با هم به بالای کوه رفته اند، هدایایی را به دهانه آتشفشان می اندازند. این هدایا شامل سبزیجات، میوه، دام، گل و حتی پول است و به شکرانه فراوانی کشاورزی و دام تقدیم می شود. علیرغم خطر آشکاری که وجود دارد، برخی از مردم محلی برای بازیابی هدایا، خطر وارد شدن به دهانه آتشفشانی را به جان  می خرند و معتقدند که این هدایا خوش شانسی خواهند آورد.

• منشا این آیین از کجا می آید؟

منشأ این آیین از افسانه باستانی شاهزاده خانمی به نام Roro Anteng  و همسرش Joko Seger نشات می گیرد. پس از سال‌ها ازدواج، این زوج فرزندی نداشتند و به همین دلیل در بالای کوه برومو مدیتیشن کردند و از خدایان کوه درخواست کمک کردند. خدایان به آنها ۲۴ فرزند عطا کردند، مشروط بر اینکه فرزند بیست و پنجم باید به عنوان قربانی به درون آتشفشان پرتاب شود. درخواست خدایان برآورده شد و بنابراین سنت قربانی کردن در آتشفشان برای جلب رضایت خدایان تا به امروز ادامه دارد، اگرچه به جای انسان، مرغ، بز و سبزیجات را برای قربانی به دهانه آتشفشان پرتاب می کنند.

• جاذبه های دیگری از اندونزی که ممکن است برایتان جالب باشد:

•  آتشفشان کاوا آیجن
• اینستاگرام شیوار سیاوشان…
• دفتر خدمات مسافرتی شیوار سیاوشان آپارات…

کوه برومو خانه قوم Tengger است که تا به امروز هنوز سنت‌ها و شیوه زندگی قدیمی خود را حفظ کرده‌اند. یکی از این سنت ها، هنر Reog است. Reog خود از ناحیه همسایه Ponorogo سرچشمه می گیرد، اما هنر ریوگ تنگر ویژگی های متمایز خود را دارد که آن را از ریوگ پرونوگو متمایز می کند.

Reog رقص سنتی جاوه ای از جاوا شرقی است که شامل عناصر بسیاری از جمله رقص زیبا، قدرت بدنی فوق العاده، و همچنین لباس ها و تزئینات است. شخصیت اصلی Reog موجودی جادویی و شیر مانند به نام Singa Barong است. سینگا بارونگ ماسک بزرگی است که شبیه سر ببر یا پلنگ ساخته شده و بالای سر آن پرهای بلند طاووس وجود دارد. ماسک سینگا بارونگ بسیار سنگین است، به طوری که رقصنده باید بتواند ماسک ۳۰ تا ۴۰ کیلوگرمی را فقط با استحکام دندان‌هایش حمل کند. به همین دلیل، مردم بر این باورند که فردی که قادر به اجرای این هنر شاهکارانه است، حتما باید دارای توانایی ها و قدرت های ماوراء طبیعی باشد.

• حداکثر وزنی که رقصنده باید تحمل کند:

گاهی اوقات، علاوه بر سینگا بارونگان ممکن است یک مرد یا دختر جوان نیز بر روی سر شیر قرار بگیرد. در این صورت، علاوه بر وزن فردی که بالای سر شیر نشسته، وزن ماسک هم باید رقصنده تحمل کند. در نتیجه، رقصنده ریوگ باید وزنی در حدود ۱۰۰ کیلوگرم را حمل کند، که تحمل همه این وزن هم فقط به استحکام دندان هایش ربط دارد. او با نگه داشتن این ماسک سنگین در واقع به واسطه گاز گرفتن آن، با قدرت فک، گردن و عضلات شانه خود می تواند آن را حمل کند. عرض خود ماسک هم بیش از ۲٫۵ متر است،البته با در نظر گرفتن پرهای طاووس و سایر تزئینات رنگارنگ به این عرض می رسد.

• اجرای رقص Reog به چه صورت است؟

اجرای Reog معمولاً شامل سه مجموعه رقص است در حالی که هر رقص توسط چندین نفر اجرا می شود. اولین رقص آغازین است که توسط warok اجرا می‌شود، واروک در واقع نشان دهنده مردان رقصنده ای است که لباس‌های کاملاً سیاه پوشیده اند و نماد مردان خشن با سبیل‌های ترسناک و سایر ویژگی‌های مردانه می باشد. دومین رقص، Jaran Kepang است که توسط Jatil اجرا می شود. این اسم در واقع به یک gemblak اشاره دارد.

به معنی پسری خوش تیپ و نوجوان با لباس های رنگارنگ، البته امروزه رقصندگان زن معمولاً این نقش را بازی می کنند. رقص سوم جذابیت اصلی نمایش است و توسط همه رقصندگان Reog با هم اجرا می شود. واروک به عنوان ستاره مراسم است و نقاب شیر سنگین و بزرگ را حمل می کند و در مرکز صحنه می رقصد در حالی که بقیه اطراف او می رقصند. برای تأکید بر قدرت خارق‌العاده رقصنده بارونگان، Jatil بر روی ماسک شیر سوار می‌شود و سپس به دور میدان آن را می چرخانند.

• ریشه این رقص از کجاست؟

رقص Reog داستان Klono Sewandono، پادشاه Ponorogo را به تصویر می‌کشد که به Kediri سفر کرد تا دل پرنسس Songgo Langit را به دست آورد. در این سفر، پادشاه به همراه همراهان و سربازانش مورد حمله هیولایی شرور به نام سینگا بارونگ قرار گرفتند. این هیولا شیری افسانه ای بود که پرهای طاووسی بر سرش داشت. نبرد بزرگی در گرفت که نه تنها شامل دعواهای فیزیکی می شد، بلکه قدرت ماوراء طبیعی هم در آن دخیل بود.

اجرا با موسیقی پر جنب و جوش ارکستر سنتی gamelan (ارکستر اندونزی) همراه است که شامل gendang, gong, saron, kenong, angklung و سایر سازهای سنتی می شود. با این حال، این اجرا متفاوت از Reog Ponorogo اصلی، Reog Tengger همچنین دارای آلات موسیقی مدرنی مانند گیتار الکتریک و باس است. این‌ها نوآوری‌هایی هستند که توسط مردم تنگر انجام شده‌اند. این نوآوری ها  نه‌تنها شامل آهنگ‌های سنتی می شوند، بلکه آهنگ‌های مدرن‌تر «campur sari» را هم در بر می گیرند.